Ja, ik schrijf nog steeds… mijn schrijfblok vol van onaffe verhalen… vandaag is de naamdag van Maria Magdalena. Een dag waarop ik me extra uitgenodigd voel mezelf zichtbaar te maken, mijn hart te volgen, mijn angst aan te kijken. Ik wil schrijven, maar er zit iets tussen… iets tussen ‘in mij’ en ‘buiten mij’. Ik pak mijn schrift en ga na zoveel tijd eens kijken wat er staat…
~~~~~~~~
2020
Een stralend blauwe lucht, de naakte takken met het dappere jonge groen. Een paar weken terug liep ik als bosvrouw-uit-de-stad door het bos, toen ik ineens een enorm geknetter hoorde. Ik ga op het bospad zitten , me afvragend wat het toch is wat ik hoor. Zijn het de lagen dooie bladeren die als collectief aan t breken zijn door de droogte misschien? Zijn het de bomen die een nieuwe jaarring aan ’t vieren zijn? Het geknisper is nog een paar dagen goed te horen, waarna het geluid ineens snel afneemt. Later leer ik dat dit het “knappen”, het uitspringen, de geboorte van de jonge blaadjes is. Wauw, wat een mooie ervaring!
En nu zit ik onder een stralend blauwe lucht, omringd door krachtige takken met al hun kleine vrolijke grut aan tafel te schrijven. Ik heb net een inspirerend blog van een vrouw gelezen, dat me diep raakt. En het brengt me bij een donker stuk van mezelf.
Allereerst het grote verlangen om zo te kunnen schrijven als zij. Zij die mensen weet te raken met haar visie en wijsheid.
Mijn schrijven is het delen van mijn reis, mijn zoektocht, mijn ervaring. Ergens zit hier mijn oordeel op. Wie zit er te wachten op deze ego-trip? Is het dit oordeel waardoor ik het zo lastig vind te schrijven? Of is het juist mijn ego die niet wil dat ik mijn diepste roerselen naar buiten breng…
Ik kom in contact met een diep verdriet. Of is het angst?
Door deze wereldwijde heersende crisis gaat straks iedereen vinden wat ik al wist. Ik voel de onmacht dat ik het niet heb over kunnen brengen. Tegelijkertijd voel ik angst, ben ik straks niet meer nodig?
Ik heb een sterk gevoel dat ik alsmaar achter de feiten aanloop. Dat ik toeschouwer ben van een film die ik ken, en bij elke stap en elke nieuwe scene denk oja….oja….oja….
Als iedereen straks weet wat ik weet…
Er komt een paradijs.
Ik heb zo verlangd naar eenwording, liefde, een liefdevolle samenleving. Maar het beangstigt me ook. Ik ken geen echt ‘samen’.
Opgegroeid met hiërarchie. Je bent goed genoeg of niet goed genoeg. Ik weet iets wel of ik weet iets niet. Ik kan iets wel of ik kan iets niet. Ik sta òp het podium of ik sta ervoor. En ben je goed genoeg, weet je iets, kan je iets of sta je op het podium, dan heb je wel iets waar te maken!
Ik ben inmiddels vertrouwd met dingen ‘te weten’, tegelijkertijd met een grote angst om op het podium te gaan staan.
Maar bij ‘samen’ is er helemaal geen podium…. Ook dat voelt spannend! Is het makkelijker om me vast te blijven houden aan mijn podiumvrees, dan te durven gaan voor ‘samen’?
In mijn proefscriptie van de theaterschool, zo’n 20 jaar geleden, open ik met de tekst ”de mens wordt geleefd door angst”. Dat leverde een vette discussie op, de artistiek leider was het hier totaal niet mee eens! Voor mij was dat toen een waarheid. En hoe meer tijd verstrijkt, hoe meer ik de betekenis van mijn woorden van toen herken. Nu, in de wereld, om me heen, en bovenal weer bij mezelf.
~~~~~~~~
Dit schreef ik een jaar geleden. Het raakt me, dat ik nu weer bij dat zelfde punt ben aangekomen… of bij dat punt ben blijven hangen.
Maar dit keer neem ik de volgende stap, dit keer ga ik mijn verhaal delen.
Zeker als ik nog even verder lees in mijn schrijfblok in de lente-lockdown van 2020:
Ik ben op aarde om te leven,
om lief te hebben,
om te dansen,
om te zingen,
om te vertrouwen,
om te ontdekken in plaats van te controleren.
En na een waanzinnige reis op aarde ga ik dood,
net als iedereen.
En ik weet niet wanneer, maar
laten we dansen, laten we zingen, laten we elkaar vasthouden.
Andrea wandelt 