Momenteel komt er zoveel langs aan informatie over wat er gaande is in de wereld, in ons, in mij.
Zelf ben ik aan het leren wat mijn rol mag zijn in dit geheel, in deze tijd.
Toen 2020 begon, had ik sterk het gevoel van ‘kom maar op, ik ben er klaar voor’. Er stond iets te gebeuren, dat wist ik, maar wat, dat wist ik niet. Het woord Tsunami kwam een paar keer langs, en daar probeerde ik me een voorstelling van te maken. Dat er een virus in ons leven zou komen, had ik nooit kunnen verzinnen. Maar ik weet nog het opgewonden gevoel in maart van ‘hèhè, het is zo ver’.
En ja, er is veel gebeurd dat jaar, ook met mij. Niet een makkelijk jaar, wel een uitdagend jaar, met altijd dat sterke onderliggende gevoel, dat we ons naar iets moois aan het bewegen zijn. In mijn werkelijkheid bewegen we ons naar het paradijs op aarde. En ja, dat gaat niet altijd zachtzinnig. Anders hadden we dat paradijs al lang met elkaar gecreëerd 🙂
Mijn overtuiging is, dat alles goed is. Dat iedereen de plek in neemt waar die voor gekozen heeft of voor kiest. Samen vormen we een prachtige machine, waar geen onderdeeltje van gemist kan worden.
In de verleiding gekomen door zoveel informatie, heb ik afgelopen week een paar keer berichten gedeeld met vrienden die ik anders nooit zou delen.
Door de reacties die ik kreeg en niet kreeg, wordt me steeds duidelijker wat ik doe, en hoe het werkt bij mij.
Ik vind het fijn om te proberen het onder woorden te brengen.
Waarschijnlijk herkenbaar: Er komt van alles bij me langs aan informatie. Of het nou over vaccinatie gaat, of de lock down, de verkiezingen in Amerika of de PCR test, scholen open of dicht, geblokkeerde accounts en meer, ik duik daar oppervlakkig of diep in, afhankelijk hoe en of het resoneert. Soms heb ik de sterke neiging om de informatie te delen, maar die neiging is meestal een dag later weer weggeëbd.
Als ik helemaal door de betreffende ‘werkelijkheid’ ben gereisd, kan ik er weer uitstappen en er met afstand naar kijken.
Zo leer ik over alle werkelijkheden die er naast elkaar bestaan. Elke werkelijkheid is werkelijk, elke werkelijkheid is waar. Werkelijk waar. Ieder mag en kan zijn eigen werkelijkheid kiezen en creëren.
(wat ik eens als een verhelderend inzicht heb ervaren, is het ontdekken dat mijn broer en zussen met één vader allemaal een totaal andere vader hebben gehad (beleefd) dan ik. Daarmee hebben we een heel andere werkelijkheid, die alle vier even waar zijn.)
Door het te zien, mogen ze er zijn, alle werkelijkheden, de ene keer gevoed door angst, een andere keer door liefde, en ook de chaos die het tegelijk bestaan van al die werkelijkheden momenteel te weeg brengt. Mijn uitdaging is om alles in liefde te laten zijn en te laten gebeuren.
Het filmpje dat ik stuurde, ging over de verkiezingen in de VS, en is één van vele waarheden. Het resoneerde enorm bij mij. Waarom? Enerzijds omdat het verhaal net zo bizar is, als het idee van lock down en mondkapje een jaar geleden zou zijn geweest. Weer dat gevoel van “nee, het is niet waar….!!!” En het is realiteit geworden.
Wie weet dit verhaal ook.
Het maakt mij niet uit of het waarheid wordt of niet. Ik denk dat het voor sommigen realiteit wordt en anderen zullen iets heel anders ervaren. Zoals ik al schreef, iedereen creëert zijn of haar eigen werkelijkheid.
Daarmee kom ik bij de andere reden, waarom ik zo blij en opgewonden van dat filmpje werd. Dat is omdat het mij iets laat zien, wat ik zelf nooit had kunnen bedenken. Ik weet dat we naar het paradijs op aarde aan het bewegen zijn. Hoe dat gebeurt… geen flauw idee. Dat kan ik niet bedenken. Net zo min als ik het virus, het mondkapje en de lock down had kunnen verzinnen. Dit filmpje helpt mij, om mijn beperkte verbeelding weer verder op te rekken, om nog meer beperkende en vastzittende ideeën, veronderstellingen en kortzichtigheid los te weken.
Toen ik het filmpje stuurde zat ik nog ‘in het verhaal’. Nu kijk ik er weer naar vanaf mijn eigen plek, en mijn eigen waarheid.
Ik zal geen filmpjes meer delen. Zeker niet ongevraagd. Moest het blijkbaar een keer doen om uit te zoeken hoe het voor mij zit.
Hoe dan ook, van welke plek dan ook, ik kijk vanaf mijn thuishaven, mijn paradijs, mijn hart, nog steeds naar een superspannende film, waar ik af en toe even helemaal induik, soms helemaal opgewonden door raak, en soms door de pijn en het verdriet wordt meegezogen. Maar waarbij ik bovenal vol vertrouwen uitkijk naar het vervolg.
Andrea wandelt 