Of ik al geland ben? Ja tuurlijk, ik was al geland voor ik hier woonde!!! Dat zei ik, keer op keer, dat voelde ik, en dat was ook zo…
Inmiddels weet ik beter. Ik zat toen in de wittebroodsweken, op roze wolken met blauwe luchten, hopeloos verliefd te wezen ♥
Nu ontdek ik wat de vraag betekent. Nu ben ik aan het landen en wisselen verliefdheid en grijze wolkenluchten elkaar af. Het luxe kamperen is wonen geworden, ik word me bewust van het verschil tussen de gemakken en uitdagingen van stads- en dorpsleven, en de natuur blijkt in al zijn schoonheid ook een uitdagende leermeester.
Bang voor teken ben ik niet meer. Ja, leuk is het niet. Elke dag even een body check, en weghalen als zich er eentje in me heeft vastgebeten.
Wanneer ik een keer na een teek een rood warm dik onderbeen krijg, lijkt me dat een goeie aanleiding om eens kennis te gaan maken met m’n nieuwe huisarts.
Tijdens ons kennismakingsgesprek vertel ik hem oa dat ik het nog steeds lastig vind, de relatie met een huisarts. Mijn vader was huisarts, zeer geliefd bij patiënten, maar voor zijn eigen gezin leek die rol hem niet te passen. Ik kreeg vaak te horen: wat vanzelf komt, gaat vanzelf weer over. Daar werd ik meestal niet blij van (en dat is denk ik een understatement).
Mijn nieuwe huisarts zegt me, nu ik in het bos woon, dat ik voortaan dichte broek en schoenen zal moeten dragen, en niet ‘dat wat je nu aan hebt’. Mijn nieuwe huisarts zal het vast goed bedoelen, maar ik ben niet in het bos komen wonen om ingepakt in m’n tuin te gaan zitten. Dat kan niet de bedoeling zijn geweest van mijn verhuizing.
Ook raadt mijn nieuwe huisarts mij een antibioticakuur van 2 weken aan. Ik zelf had op een Lyme test gehoopt, maar die blijken heel onbetrouwbaar. Wat betreft antibiotica heb ik een paar jaar terug al besloten dat ik dat niet meer wil. De nadelen vind ik groter dan de voordelen en ivm met Lyme geen garantie dat het werkt, als het al aanslaat. Ik heb afgelopen jaren geleerd over alternatieve middelen, die mede gericht zijn op het versterken van je immuunsysteem.
Lyme wordt wel gezien als een boodschap om beter voor jezelf te zorgen. Zo wordt gezegd dat bij een gezond lijf het immuunsysteem sterk genoeg is, waardoor Lyme geen kans heeft. Daar valt bij mij nog wel wat te verbeteren, aangezien ik sinds de verhuizing nog geen lekkere boodschappen-routine heb opgebouwd. Biologische producten zijn hier niet vanzelfsprekend om de hoek te krijgen, dus dat vraagt een nieuwe blik en onderzoek.
Ook energetisch mag ik beter voor mezelf zorgen, en word daarin ook uitgedaagd door na 50 jaar in de anonieme stad, mezelf nu in het dorp los te laten 🙂 .
Als mijn huisarts me uiteindelijk vraagt waarom ik geen antibiotica wil, is mijn antwoord: omdat ik geloof in het zelfhelend vermogen van mijn lijf.
Leuk en verrassend is zijn reactie: Goh, dan zeg je eigenlijk hetzelfde als je vader!
De 1e stap in de teken-challenge ben ik alvast aangegaan: tegen dokters advies in laat ik de antibiotica kuur aan me voorbij gaan.
Het overwinningsgevoel is nog vers, als de volgende uitdaging al weer klaar staat: de eikenprocessierups heeft zich op de eik voor mijn slaapkamerraam genesteld. Dat snap ik wel, zo’n lekker plekje 🙂 . Maar ja, niet fijn.
Ik lees alles wat los en vast zit over de rups, wat veel bangmakerij is en praktisch heel beperkt, omdat deze explosie in Nederland door velen niet is voorzien. Mijn buurman weet er nog minder van af, en als ik hem wijs op het nest, roept ie enthousiast uit ”Oh, wat mooi zijn ze!!!” Ik bedank hem, en zie vanaf dat moment naast de hinder ook hoe mooi de eikenprocessierups is.
Voorlopig houd ik mijn slaapkamerraam dicht , focus me op het mooie van de rups en vertrouw dat ook deze bezoekers hier niet voor niks zijn neergestreken.
Ja, de rupsen laten zien dat de aarde uit balans is. Dat ons gif, de monocultuur en de met stenen dicht geplamuurde aarde de natuurlijke vijanden van de rupsen hebben verdreven.
Ik zelf voel me steeds meer één met de natuur om me heen, wat maakt dat ik me steeds minder voor kan stellen dat de natuur mij ziek zal maken. Niet als ik in balans ben. Daar werk ik aan.
Ondertussen heb ik jeuk, heb ik allemaal bultjes en gekke plekjes, en voel me supergoed. Ik leer steeds meer vertrouwen, minder vanuit angst te handelen en voel me steeds meer geaard.
Wat vanzelf komt, gaat vanzelf weer weg?
Nee, niet vanzelf. Nog niet. Ik mag nog veel van de aarde leren, en dat is soms best hard werken. Voor nu is dit mijn beste medicijn.
Andrea wandelt 