Er bestaan nog culturen waarin de hele gemeenschap zich verantwoordelijk voelt voor het welzijn van ieder individu en daarmee van de hele groep. Zij leven nog in de wetenschap dat alles en iedereen met elkaar verbonden is.
Als een dorpslid bijvoorbeeld ziek is, ongelukkig of zich misdragen heeft, heeft dit effect op het hele dorp, en zal iedereen om deze persoon heen gaan staan, zal iedereen helpen om de situatie van dit dorpslid te verbeteren en te helen, en zo de groep helen. Want als het met 1 iemand in de groep niet goed gaat, gaat het met de hele groep in zijn geheel niet goed.
Toen ik dit las, vielen er veel puzzelstukjes in elkaar.
Zoals een ouder zich vaak goed voelt, als het de kinderen goed gaat, zoals hoog sensitieve mensen zich op hun best voelen als de omgeving ‘positief geladen’ is, en zoals lichtwerkers de sterke behoefte hebben om zich bezig te houden met het welzijn van de aarde met alles wat daarop en daarin leeft.
Bij bomen onderling vind je een zelfde soort samenwerking. Als ’t een boom niet goed gaat, zullen omringende bomen extra voedingsstoffen naar de zieke boom brengen.
Voor mij vervaagd langzaam de grens tussen mens en al het andere dat leeft, met name bomen. Alles is bezield, en met de ziel kun je contact maken, of het nu de ziel van een mens, een dier of een boom is.
Een week geleden komt er op Facebook een foto langs: een bekende boom op een mooie en fijne plek in Soesterberg is omgehaald. Groot verdriet. Ik weet t ergens van binnen, maar laat het niet toe. Als er later weer een foto langskomt, van een andere omgezaagde boom op hetzelfde terrein, sta ik open en voel de pijn door me heen stromen. Ik kom niet van het beeld van de foto af, en begin boos te worden, dat ik word lastiggevallen met deze boodschap… Ik kijk al lang geen journaal meer, omdat ik niks kan met al die negatieve berichten. De wereld wordt niet beter, van mijn kennis van al die ellende. Wat je aandacht geeft groeit, dus focus ik me liever op mooie en liefdevolle dingen.
Tegelijkertijd, dingen komen niet voor niks op mijn pad. Die omgevallen boom blijft maar op mijn netvlies staan, en dan begint er iets in mij te borrelen… dat ik daar iets te doen heb…
Ik heb geen idee wat, maar de volgende dag stap ik in de auto (…) naar Soesterberg. De hele reis zeurt het in mijn hoofd wat ik daar toch in godsnaam ga doen bij die omgezaagde bomen.
Op ’t moment dat ik de auto uitstap komt er een rust over me, en ervaar ik ’n soort van thuiskomen, alsof er op me gewacht is. Ik groet de 2 berken die als poortwachters aan ’t begin van het terrein staan.
Even verderop ga ik aan de voet van een oude boom zitten. Terwijl ik m’n sinaasappel schil, vertel ik wat me dwars zit. Ik voel me geborgen, gesteund en heb tegelijkertijd een groot respect voor deze boom, als voor een oude wijze vrouw.
Als ik mijn sinaasappel op heb en geland ben, sta ik op en loop richting de 1e stam, die van de notenboom, en kniel op het gras. Het enige wat ik doe (denk ik), is er zijn met mijn aandacht en mijn liefde.
Een jaar eerder heb ik een keer in Amsterdam bij een omgezaagde boom gestaan, en ervoer een enorme onrust. Advies van iemand toen was om er met mijn aandacht naar toe te gaan, met de intentie ‘ik zie je’, waarna ik langzaam de onrust tot rust voelde komen.
Ik realiseer me steeds meer, dat het voor mij met bomen niet veel anders is dan met mensen. Een mens in pijn of verdriet komt ook vaak tot rust door liefdevolle aandacht.
Bij deze stam voel ik al veel rust. Ik ervaar deze ontmoeting dan ook als opwarming voor de 3 boomstammen achter op het terrein, waar ik erg tegenop zie.
Als ik om beurten bij deze oude gehavende boomstronken ga zitten, ontstaat vanzelf het vergevingsritueel. Ik ervaar de eenheid als bij de eerder genoemde gemeenschap, en voel me verantwoordelijk voor wat er gebeurd is met de bomen. Ik vraag ze om vergeving en dank ze voor hun leven, hun enorme bijdrage al die jaren en kennis.
Wanneer ik het terrein afloop, is het alsof ik na een begrafenis van een dierbare wegloop. Loslaten. Het heeft tijd nodig om een nieuwe balans te vinden. De rouw kan beginnen.
Andrea wandelt 