Huis, caravan, stacaravan, boshuis, chalet…
Hoe dan ook. Verhuisd. Mijn nieuw paleis.
Mijn thuis.
Vier weken geleden al weer. ’t Voelt als gister, en het zou ook zomaar 5 jaar geleden kunnen zijn.
De eerste 3 weken zijn ’t allerfijnst. Ik heb geen internet en geen tv, alles is nieuw, en zo ook de avonden.
Ik schiet nog niet echt op met opknappen. Het is nog vaak te koud om te schilderen, en te nat om grote dingen aan te pakken. Dus ik slaap nog lekker knus in de woonkamer. Misschien over 10 jaar ook nog 🙂 . Ik vind het prima zo.
In Amsterdam ging ik bijna dagelijks naar het Amstelpark of het Amsterdamse bos. Hier heb ik de bossen om me heen, en ik merk dat het lijntje met de natuur en de spirits een stuk korter is. In Amsterdam had ik de natuur hard nodig om overeind te blijven. Hier gaat dat vanzelf. Ik slaap tussen de bomen, hoor de dennenappels op mijn dak ploffen, soms knallen, de regen stort, tikt of klettert, de wind ruist, giert, doet kraken en breken. De vogels gaan overal doorheen. Het is ongelofelijk luxe kamperen. Ik heb alles wat ik nodig heb en nog veel meer. En ik hoef niet weg. Niet terug naar huis, want daar ben ik al!
Overdag ben ik op pad, aan de wandel of in de tuin. Er is zoooooooooooooveel te doen, en net zoveel te laten 🙂 . ’s Avonds zing ik mantra’s, ik mediteer, lees en zit. Gewoon zitten. Verder niks. Zijn. Niks hoeven, niks moeten, me niet verdrinken in televisie of internet. Zijn met wat er is, en ik vind het fijn.
Af en toe overvalt me de drang dat ik toch moet werken. Ik bedoel, werken voor geld, een baantje zoeken. Zoals ‘gewoon’ is.
Maar ik hoef even niet. Het is niet nodig. Ik doe mijn werk. En toch gillen mijn cellen om ‘gewoon’ : werken in ruil voor geld. Aangeleerd, ingebakken. Ook al is het nu even niet nodig. Ik voel me schuldig dat ik niet hoef.
En ik geloof niet eens in ‘gewoon’. Niet zoals het geld verdienen nu in de maatschappij ‘gewoon’ is. Voor mij voelt het natuurlijker, dat ik iets voor jou doe, jij doet iets voor een ander, en uiteindelijk komt er een vogel voor mijn raam zingen en is de cirkel rond.
Toen ik 5 jaar geleden naar Spanje liep voelde ik me nuttig. Net als afgelopen juni in Zuid Frankrijk. Daar voelde ik weer in al mijn vezels hoe nodig het was dat ik daar liep. Hoe belangrijk dat was. Dat ik op dat moment mijn beste bijdrage aan de wereld leverde.
Ik geloof dat als ik datgene doe wat ik te doen heb, dat het geld dan ook stroomt. Maar het blijft spannend, en het zal nog even duren voordat ik stop met het zoeken naar een baantje 😉 .
Zo dankbaar ben ik op dit moment, dat ik door een erfenis van mijn vader hier op mijn plek in de bossen kan wonen en mag zijn. Kan doen wat ik te doen heb. Nuttig zijn op mijn manier.
Daarvoor heb ik veel los gelaten.
Vanaf het moment dat de caravan op mijn pad komt, de maanden voorafgaand aan mijn verhuizing, beginnen de nachtmerries, de gebroken nachten, angsten, het zwartste duister. Op de momenten, dat ik op mijn nieuwe plek in de bossen ben, valt dat alles weg, voelt alles goed, en weet ik dat dit de plek is waar ik de komende jaren thuis zal zijn. Zodra ik weer in Amsterdam ben, neemt de misselijkheid en de angst weer toe. Het diep van binnen weten dat mijn nieuwe plek de juiste is, houdt me op de been.
Een vriendin zegt: alles waar je nu doorheen gaat, hoef je niet meer mee te nemen. Oh, dat is een fijn vooruitzicht! Dan hou ik nog even vol…
Een dag voordat ik de sleutels van mijn woning inlever, neem ik ceremonieel afscheid. Ik bedank de plek met de vele herinneringen, voor de 18 jaar dat ’t mijn veilige haven was in mooie, liefdevolle, vrolijke, verdrietige, spannende en leerzame tijden. Ik reinig het huis, en wens dat de plek ook de beste plek zal zijn voor mijn opvolger.
En dan ineens is dat al weer 4 weken geleden. Geen moment dat ik terug verlang naar Amsterdam. Ook niet voor heel even. Wat ik losgelaten heb, heb ik losgelaten. Zoveel ballast lichter, zoveel ruimte ineens voor nieuwe dingen, in mijn nieuwe huis. In mijzelf.
Thuis.
Andrea wandelt 