Jaren geleden stond ik met mijn lieve buurvrouw Francine bij ons voor op de stoep te kletsen. ’Geen kinderen, geen relatie… ga!’ Die woorden van haar zoemen nog door mijn hoofd. ‘Ga de wereld in, ga reizen, ga weg, ik kan niet weg, maar jij, wat houd je hier?’ Ik wist het niet, maar iets hield me hier vast. Enigszins wanhopig door het niet weten, hield ik toen met beide handen de stenen van onze gevel vast, en kon alleen maar zeggen ‘dit, deze stenen houden me hier’.
Een jaar geleden was Francine er ineens niet meer. Plotseling dood. Na de schok was één van de eerste gedachtes die in me op kwam, oké, dan kan ik nu ook weg.
Een paar maanden terug. Koop van de caravan. Het klikt gelijk met de bewoners en de plek voelt heel fijn. Na zo’n uur, bij een kop thee, vraag ik wat de bedoeling is, want wat mij betreft is het wel duidelijk. Ik weet, dit is mijn plek voor komende tijd. Ik kan dagen, weken, maanden twijfelen en zeuren over de kleinste dingen, maar bij dit soort grote beslissingen weet ik gewoon wanneer het goed zit.
En dat is fijn, want de dagen en weken na deze dag waarop ik me intens gelukkig voel en waar ik zolang naar heb uitgekeken, ben ik erg labiel en zijn er dagen met slapeloze nachten, migraine en misselijkheid. Migraine zoals ik 10 jaar terug voor t laatst had. Misselijk zoals ik vroeger was, de avond voordat ik naar school moest, naar de klas met juffrouw van Klaveren.
Allemaal niet als ik op mijn nieuwe plek ben. Als ik daar ben, voelt ’t thuis, ben ik blij en valt alles van me af. Maar in Amsterdam, op 3 hoog, achter die gevel die ik zo’n 10 jaar eerder vasthield, ervaar ik donker, duister en zwart. Ik weet niet wat het is, maar snap nu wel waarom ik deze stap alsmaar heb uitgesteld. Ik ben dankbaar dat ik weet dat het goed zit. Dat geeft het vertrouwen om hier doorheen te gaan. Om het zwart in de ogen te kijken. Ik heb geen moment van twijfel, en kijk er naar uit om de bossen als mijn nieuwe uitvalsbasis te hebben. Wat een kans, wat een geluk, wat ben ik dankbaar!
Alleen het loslaten is nog even ‘een dingetje’.
Ik heb gelukkig de tijd om dit proces aan te gaan. Alles mag er zijn, het zwart, het verdriet, de misselijkheid, de eenzaamheid, de angst. Het bijzondere is dat het in de loop van de tijd steeds meer samen lijkt te vallen met de opbouw van mijn nieuwe plek. Het leren dragen van verantwoordelijkheid… Ik ben toch een stadsmeisje van 50, met huurhuis en centrale verwarming. Als er iets mis is, bel ik de woningbouwvereniging. Als ik op deze plek iemand nodig heb, dan zal ik moeten leren vragen… of betalen…
Is het verantwoordelijkheid?
Wanneer vrienden me wijzen op iets dat lijkt op vochtplekken in het nieuw gelakte hout aan de buitenkant, besef ik opnieuw wat een verantwoordelijkheid ik ben aangegaan. Ik vind het nogal wat. Of de vloeren goed zijn? Weet ik veel! Vast wel, want ik weet, dit is mijn plek. En als de vloeren niet goed zijn, zal het vast samengaan met de uitdaging om ook mijn eigen fundamenten aan te pakken.
Wat is verantwoordelijkheid?
De caravan lijkt symbool te staan voor mezelf. Sinds ik voor deze plek heb gekozen, gaat mijn voet duidelijk vooruit.
Het voelt alsof ik alle aandacht en zorg die ik aan mijn nieuwe thuis besteed, tegelijkertijd aan mezelf en mijn eigen basis geef. Dat ik leer dat ik er mag zijn. Van mezelf is het makkelijker weglopen, dan van deze woonplek. Als ik er niet voor zorg, stort het uiteindelijk in. Ik schipper tussen paniek en intens geluk. Paniek vanwege de verantwoordelijkheid… wat is dat toch? En intens geluk om daar te kunnen zijn, met de bossen in mijn achtertuin.
Best pittig, winter, kou en korte grijze dagen. In die dagen de caravan opknappen. In een periode dat ik naar binnen wil, cocoonen, stilte. Word ik uitgedaagd om actief en creatief te zijn. Het liefst zou ik wachten tot het voorjaar, maar die keus heb ik niet. Het mooie is, dat deze winter ervoor zorgt dat ik ‘het’ allemaal niet eventjes kan doen. Het lukt me niet om even mijn schouders eronder te zetten. Ik word gedwongen om mee te gaan met de traagheid van de winter, en dat is spannend, want er is wel een deadline. Zo heeft het nu al 4 weken geduurd voor de kachel goed en wel brandde en inmiddels is het gaan vriezen. Niets gaat zoals bedacht of gepland. Ik wen er langzaam aan en geef me eraan over. Loslaten van verwachtingen en vanzelfsprekendheden. Het is weer een nieuwe camino lopen. Stap voor stap. Er is geen straks of nog eventjes. Tijdens de camino heb ik 3 keer geprobeerd mijn overnachting vooraf te regelen. Ging 3 keer niet door. Hier heb ik al 3 momenten gehad dat ik ervan uitging dat mijn kachel het dan wel zou doen. Niet dus.
Ik ontdek dat binnen dezelfde temperatuur geldt als buiten. Vol verbazing zie ik op een ochtend de thermometer op minus 2 staan!
Tijdens de hele periode word ik begeleid door een groot vertrouwen en bemoedigende signalen, zoals een driedubbele regenboog vanaf de pot goud waar die volgens verhalen uitkomt, een uil, een ontmoeting…
Verantwoordelijkheid… wat een raar woord eigenlijk. Volgens mij mag ik dat ook loslaten.
Ja, en dan blijft er alleen over,
intens geluk.
En de volgende stap.
Spannend 🙂
Andrea wandelt 