Mijn rondje Amsterdam

Een lichtcirkel… een groot dank je wel…. ’t Werd mijn rondje Amsterdam. Met alles wat er was… is.

Van warme zon waarin ik me kan koesteren, naar stormachtige wind, die mijn kop gek waait en me opjaagt tot een verwilderd dier. Van een hoofd vol met de vragen: Waarom??? En Waarom??? En Waarom??? Maar waarom??? Tot de rust en het vertrouwen dat het goed is zo.

Als ik in Hoofddorp onder het station doorloop, vraag ik me af waarom ik niet gewoon met de trein naar huis ga, maar geld uitgeef aan een ‘vrienden op de fiets’ adres. En in Haarlem, als ik een korte dag heb, en dicht bij het station ben, waarom ga ik dan een vriendin lastig vallen. Een vriendin die moet werken en een huis vol herfstvakantiekinderen heeft, terwijl ik net zo goed de trein naar huis kan pakken…

Pas aan het eind van mijn tocht van 6 dagen, zie ik hoe belangrijk deze overnachtingen waren, dat dat juist de parels aan de ketting waren. Zonder al deze bijzondere ontmoetingen en warme onthalen was de cirkel niet geweest. Ontmoetingen met bekenden en onbekenden, allemaal hartelijk, inspirerend, met een warm welkom en een eigen verhaal. Bovendien ook nog heel lekker eten en een fijn bed  🙂

De 6^e dag loop ik van Zaandam richting ’t Twiske, nog geen idee waar ik vandaag uit zal komen. Mijn wens is tot ’t pontje bij t IJ. Al snel loop ik voor een donkergrijze lucht uit, blauwe lucht en mooie witte wolkenschilderijen voor me.

In ’t Twiske hou ik even rust bij een mooie oude boom. Daar word ik door de regen ingehaald. Ik daag mezelf uit om nog eens een selfie te maken… weerstand, diepe zucht, loslaten… en ik begin te zingen. Een joodse psalm voor de vrede. Een lied dat ik van Sjamanca Orna Ralston heb geleerd en dat al een poosje met me meereist. Kon ik hier altijd maar blijven zitten, hier tegen deze boom, beschermd, met de vogels om me heen, de zon, de regen, koeien in de verte, bomen, struiken, plassen water. Maar ’t is fris vandaag, perfect weer om te lopen en niet te lang te blijven zitten.

De uren hierna geniet ik van ’t magisch mooie Twiske waar ik voor het eerst ben sinds de 30 jaar dat ik in Amsterdam woon! Mijn voeten doen het goed vandaag. De rugzak veel te zwaar. Er is altijd wel iets, alsof dat nodig is om in het hier en nu te blijven. Van de regen heb ik geen last.

Geen idee waarom ik ook nog eens de langste route om ’t Twiske heb gekozen, waar, na later blijkt, geen enkel koffiepunt. Die liggen natuurlijk aan de andere… korte kant!

Een kalfje drinkt bij zijn moeder, 2 andere koeien liggen knus bij elkaar en laten zich door mij niet in beweging brengen. Een schapengevecht, een vogelvlucht en heel veel water en bruggetjes. Ik druppel in ’t rond, en stel me voor dat al het water rond Amsterdam met elkaar in verbinding staat en door de intentie en de druppeltjes wordt Amsterdam langzaamaan gedrenkt in Licht en Liefde.

Ik passeer een vrouw met haar oudere moeder, vul ik in. En zij passeren mij weer. En ik passeer hen. En zij passeren mij. Tot de vrouw mij vraagt of ik de hele dag zo loop, wijzend op mijn rugzak en fladderende regencape. Ik vertel haar over mijn rondje Amsterdam, waarna ze me uitnodigt om bij haar thuis wat te komen drinken. Ik krijg haar adres, want we hebben duidelijk een ander wandelritme…

Ik ben in de war. Ik ben heel erg in mezelf, mijn rondje aan ’t afronden vandaag, en het is ook een heel uitzonderlijke uitnodiging die ik niet goed kan inschatten. Dan besluit ik dat ik niet voor niks op pad ben gegaan en dit is natuurlijk ook te leuk en reuze spannend, dus ik besluit het adres te gaan zoeken.

Het blijkt een vrouw van Israëlische afkomst met haar gezin, en haar moeder die net die week uit Israël op bezoek is. Ik oefen mijn 1 t/m 10 in het Ivriet, en vertel over mijn au pair zijn in een Israëlisch gezin in Machester 30 jaar geleden, voordat ik in Amsterdam kwam wonen. Zó rond blijkt ineens mijn afscheidsrondje Amsterdam! Het is eind van de middag en ik geniet van een heerlijke bak welverdiende koffie waar ik aan t begin van de dag al zo naar had uitgekeken. Als ik even later de wijk uitloop, draai ik me nog een keer om, om stil te staan bij deze bijzondere ontmoeting, en sta versteld van een prachtige regenboog die als een beschermende koepel over het dorp staat. Hij is te groot om in zijn geheel op de foto vast te leggen. Kippenvel.

Wat fijn dat er mensen zijn die je zomaar uitnodigen voor een kop koffie, wat ben ik blij dat ik de uitnodiging heb aangenomen en wat een superbonus voor het leven dat er dan zo’n regenboog verschijnt.

Vol energie en op springveren loop ik verder en het lukt me te voet de pont te bereiken.

Bij het restaurant op de wal in Noord drink ik nog wat op het terras. Ik wil nog even op deze plek zijn. Hier wil ik afsluiten. Op de één of andere manier heb ik hier een speciaal gevoel. Theatervoorstellingen van vrienden hebben in dit restaurant op de zolder gespeeld.  ’t Zoontje van de toenmalige eigenaresse van het restaurant dat is overleden door een slok van te hete thee. Iets wat veel indruk op me heeft gemaakt. Het jongetje, dat ik niet ken, is onvergetelijke geschiedenis voor mij geworden, en verbonden met deze plek. Baby’s krijgen sindsdien altijd te kouwe lauwe melk van mij….

6 Dagen eerder begonnen langs de Amstel met blauwe lucht en de zon in het Oosten, stap ik nu op de Pont over het IJ met prachtige hemel en een zakkende zon in ’t Westen, en stel me al de verbindende druppels voor om Amsterdam.

Tram 4 brengt me door de mensendrukte weer naar huis.

Als ik thuis ben post ik dapper de opname van mijn lied van die ochtend. Verbaasd is nog zag uitgedrukt als ik al snel een reactie krijg van de moeder van mijn au pair gezin, waar ik de afgelopen 30 jaar nauwelijks contact mee heb gehad… een uitnodiging om langs te komen…

Pas later realiseer ik me hoe uitzonderlijk mijn laatste wandeldag is geweest… mijn joodse lied voor de vrede… de uitnodiging van de joodse vrouwen… de regenboog… en als finale een uitnodiging om naar Israel te komen…

Ik voel me niet direct verwand met Israel of het Jodendom, net zo min als ik een paar weken geleden belangstelling had om een rondje Amsterdam te gaan lopen.

Dit keer probeer ik me weer niet door het Hoe en Waarom te laten meeslepen… benieuwd waar het me gaat brengen!

 

Advertentie

Een cirkel…een lichtcirkel…???

Vanuit huis langs de Amstel naar Uithoorn, naar Hoofddorp, naar Haarlem, naar Beverwijk via Krommenie naar Zaandam en via het IJ weer terug naar huis. Duidelijke zichtbare lijnen op een kaart.

Het is prachtig weer maandag, de eerste dag. Wat het lopen zwaar maakt vandaag is schuldgevoel. In tegenstelling tot de dagen in Frankrijk afgelopen juni, mis ik het gevoel nuttig te zijn. Ik weet dat dit nu mijn plek is en dat ik dit wil doen, maar mijn hoofd geeft me de eerste dagen weinig rust.

2 Dagen voor ik aan de wandel ga, is er een internationale samenkomst van een groep prachtige vrouwen, die allen ten doel hebben om te gaan staan voor wie ze zijn, het lef te hebben te gaan doen wat ze te doen hebben, hun missie te leven, zo groot te durven zijn als we daadwerkelijk zijn…

“Our deepest fear is not that we are inadequate. Our deepest fear is that we are powerful beyond measure. It is our light, not our darkness that most frightens us. We ask ourselves, Who am I to be brilliant, gorgeous, talented, and fabulous?

Actually, who are you not to be? You are a child of God. Your playing small does not serve the world. There is nothing enlightened about shrinking so that other people will not feel insecure around you. We are all meant to shine, as children do. We were born to make manifest the glory of God that is within us. It is not just in some of us; it is in everyone and as we let our own light shine, we unconsciously give others permission to do the same.

As we are liberated from our own fear, our presence automatically liberates others.”

Nelson Mandela’s 1994 Inauguration Speech quoting Marianne Deborah Williamson

Het is zo fijn om me even niet alleen te weten, steun te ervaren en te weten dat rekken geen zin meer heeft. Ik ga mijn cirkel om Amsterdam lopen, inclusief alle vraagtekens, licht of niet licht.

Jawel licht…

Ik krijg als cadeau 5 flesjes mee met Divine Love druppels, om tijdens mijn wandeling het Licht en de Liefde van de cirkel te bekrachtigen. Ik druppel bij de bomen langs mijn pad en in de Amstel, en spreek mijn dank uit voor ‘het-daar-zijn’, gisteren, vandaag en morgen. De intenties die in me opkomen zijn Vrede, Vrijheid en Vriendschap. Een mooie wens voor Amsterdam.

Ik zing voor de Amstel en dank de bomen onderweg. De eerste boom waar ik bij stil sta, is een bekende boom van mij, die op een kruispunt staat naast de stoplichten. Een paar jaar geleden heeft deze boom mij geholpen om een belangrijke stap te nemen naar ‘durven zijn’: Als ik deze boom kon omhelzen ondanks ‘alle auto’s’ bij het stoplicht die er ‘iets van zouden kunnen vinden’, dan zouden heel veel andere dingen piece of cake zijn. Het werd een spannend proces van enkele weken, van voorbij lopen, aarzelen en in de buurt dralen en dwalen. Uiteindelijk was ik zo ver en kon hem zonder schroom en liefdevol omhelzen. 

Veel bomen onderweg ervaar ik als wachters, hoeders en beschermers. Sommige met veel geschiedenis, sommige nog jong, naïef en vol verwachting. Maar allemaal ten dienste van het leven er omheen.

Als ik na de Amstel richting Haarlem en Beverwijk andere wateren volg en tegenkom, zie ik steeds duidelijker voor me hoe al deze wateren met elkaar in verbinding staan, en dat ze met de Liefdevolle druppels één grote verbindende cirkel om Amsterdam vormen. Mijn hoofd wordt steeds rustiger. Elke keer als ik druppels vanaf een steiger of een brug het water in druppel, zie ik de energie zich door het water verspreiden en soms speel ik ermee door aan beide kanten van een brug druppels te laten vallen.

Ik verheug me op de afsluiting met de pont over het IJ. Pas als ik op de pont sta, realiseer ik me dat hier weinig rust en privacy is, en dat ik tussen de mensenmassa ook nog eens ver over de reling moet hangen met mijn pipetje om de druppels in het water te krijgen…

Oké, minder romantisch en ceremonieel dan gehoopt, maar na de 2^e poging lukt het me de druppels in het water te krijgen, en ik beeld me in hoe het water zich met de Amstel verbindt en de cirkel rondmaakt.

Later stel ik me voor dat het water geen afgesloten cirkel is, en geeft het mij het beeld van een enorme baarmoeder met vruchtwater gevoed met Licht en Liefde, Vrede, Vrijheid en Vriendschap.

Laten we haar blijven voeden.

Het ga je goed Amsterdam!

Dank je wel!