Naar aanleiding van mijn vorige verhaal kreeg ik de vraag of ik ook over mijn retraite ging vertellen. Mijn reactie was dat ’t nu nog vooral over snotteren en weerstand zou gaan. Dat is juist interessant, krijg ik terug.
Die avond pak ik pen en papier en begin te schrijven…
Tot mijn 18e moest ik elke zondag naar de kerk. Katholiek. Niet Rooms, zei mijn moeder altijd met klem. Ik hield van de Latijnse missen. Die monotone zang vond ik heerlijk, en niet onbelangrijk, het mysterieuze van het niet weten wat je zingt, alleen de klanken. De meeste zondagen sloot ik me af, luisterde ik expres niet, en liet steeds vaker zinnetjes weg uit gebeden, die ik niet begreep of waar ik het niet mee eens was. Ik begreep teksten vaak niet, en er kwam ook nooit een bevredigende uitleg. Dit doe je mee tot je 18e en daarna ben je vrij om zelf te kiezen, was ongeveer het besluit van mijn ouders.
Ik moet ook zeggen dat we heel wat hebben afgelachen in de kerk, mijn broer en mijn zussen. Wanneer de slappe lach eenmaal was begonnen, en onze ouders niet tussen ons in gingen zitten, herinner ik me als een heerlijke tijd.
Naarmate ik ouder werd, ontdekte ik dat mensen buiten de kerk heel anders konden zijn dan in de kerk. Dat was voor mij onvoorstelbaar. Het maakte me nog recalcitranter, wat zich uitte in het totaal niet meer luisteren. Toen ik later op kamers woonde weet ik nog dat ik mijn moeder een keer belde om te vragen waar die Pasen en Pinksteren nou eigenlijk over gingen… ik wist werkelijk niets!
~~~
De laatste keer dat ik naar een reguliere kerkdienst ga ben ik bijna 18 en zit in mijn eindexamen. Ik mag kiezen of ik naar de stille avondmis op zaterdagavond wil gaan of de gebruikelijke zondagsdienst. Ik kies de stille mis, en voor het eerst gebeurt er iets. Doordat ik alleen ben en door de stilte, kan ik mezelf openstellen en misschien is dat het moment dat ik voor ’t eerst bid, iets dat ik nu mediteren zou noemen. Het is een fijne ervaring die ik nooit eerder had. Na afloop loop ik de kerk uit en weet, er zit hier iets heel moois in, maar de kerk heeft het niet. Daarmee eindigt mijn 18 jaar trouwe kerkgang.
~~~
Afgelopen 10 jaar bezoek ik af en toe een homeopaat, mijn praatdokter. Regelmatig komt ie met een verhaal of citaat van Jezus. Ik sluit dan als vanzelf mijn oren, glimlach begrijpend en wacht tot het over is en we weer ‘verder’ gaan. Thuisgekomen ben ik te nieuwsgierig en google ik ‘stiekem’ de flarden die ik heb opgevangen. Elke keer ben ik verrast door de mooie teksten en de parallel met mijn eigen situatie op dat moment.
Als hij me verschillende keren het boek aanraadt ‘God is nooit te laat (maar ook nooit te vroeg)’ gaat me dat echt te ver. Een boek over God, ja echt niet! Maar hij blijft ermee komen… Uiteindelijk wil ik er van af zijn en weet t boekje 2e hands op de kop te tikken. Daar kan ik me geen buil aan vallen.
Ik ben geen snelle lezer, maar hier scan ik vliegensvlug doorheen, oppervlakkig, niks binnen laten komen, en kijken of de schrijver ‘aan de goeie kant van “de lijn” blijft’…
Als ik het heb goedgekeurd en m’n nieuwsgierigheid is gewekt, begin ik met echt lezen… en weer lezen… en nog een keer lezen…en weer… Zo heb ik bijbelteksten nooit gelezen, nooit geïnterpreteerd. Het zijn eigenlijk hele mooie verhalen, en zo rijk en wijs en zo eigentijds uitgelegd met zoveel humor. Dit is leuk!
(mijn spellingscorrector zegt hier overigens dat ‘bijbelteksten’ met een hoofdletter moet…?!?)
Het duurt daarna nog wel een paar jaar voordat ik de naam ‘Jezus’ normaal uit kan spreken, zonder dat er gelijk gekscherende liedjes door mijn hoofd gaan, waar ik overigens nog steeds om kan lachen. En nog steeds vind ik het lastig om de naam ‘Jezus’ neutraal in een gesprek te laten vallen.
Tijdens een cirkelbijeenkomst die ik een aantal keer per jaar mee maak, met gelijkgestemden, maak ik een geleidde meditatie mee, waarin we op een bepaald moment te horen krijgen dat we in de verte een bekende zien staan. Deze komt steeds dichterbij, en staat dan vlak voor ons. Er wordt ons verteld dat wij diegene zijn. OEIOEIOEI Zat ik even verkeerd!!! Ik zag namelijk Jezus! Hahaha!
Als we nabespreken kan ik er makkelijk een draai aangeven en omschrijf mijn ontmoeting met een pelgrim. Das niet zo gek, na een half jaar pelgrim te zijn geweest. Als even later iemand anders in de kring zegt dat ze Jezus voor zich had, floept het er bij mij met hoge stem uit: Oo, ik ook!!!
Hoe gênant… en hoe fijn dat ik niet de enige loco ben 🙂
~~~
Het is december 2017 en mijn voet wordt niet echt beter. Ik moet iets… Ik wil iets waardoor ik weer aan de gang kan, in beweging kom. Mijn hoofd draait overuren met de vraag waarom afgelopen jaren eerst mijn frozen schouders me stil hebben gezet en nu mijn gebroken voet zo veel tijd nodig heeft om te herstellen. Doordat elke keer letterlijk de beweging uit mijn lijf wordt gehaald, is er niet veel anders mogelijk dan naar binnen te kijken. Heel veel zie ik daar nog niet.
Als er een workshop Healing Tao bij mij in de buurt komt, schrijf ik me in. Eindelijk weer iets inspirerends van buitenaf, iets positiefs voor mijn lijf en hopelijk mijn toerende en wanhopige hoofd.
Het is een heerlijk weekend, weer lekker met m’n lijf bezig, dat alles lijf wat naast mijn voet ook nog bestaat. Als de docente vertelt over het Hart van Smaragd Licht, een zelf-healingmethode en een retraite in juni in Zuid Frankrijk in het teken van Maria Magdalena, voel ik meteen dat ik ‘dat’ wil. Gek, toen ik over deze dingen op haar website las, trok me dat niet aan. Nu ze erover spreekt voel ik in mijn hele lijf dat ik naar die retraite wil…moet.
Die 2 kanten blijven doorsudderen…dit is niks voor mij… dit moet ik doen… nee, dit is niet mijn ding… ik heb geen keus…
Een aanwezige vriendin is al gelijk aan het uitzoeken of ze beter met de auto of het vliegtuig naar de retraite kan, waarop een milieuvriendelijke reactie uit de groep komt, dat de trein ook een mogelijkheid is?! Daar kan ik natuurlijk overheen, en zeg dat je er natuurlijk ook gewoon heen kan lopen 🙂 . En zo is het idee geboren om in 3 maanden naar de retraite in Zuid Frankrijk te lopen. Als het de bedoeling is, doet mijn voet het tegen die tijd wel en gaat het geld ook weer stromen.
Een paar maanden later doet mijn voet het niet, en zit ik in een ingewikkelde relatie met de sociale dienst. Ik raak steeds meer uitgeput.
Het plan wordt ingekort naar 2 maanden lopen, naar 1 maand lopen…
Ondertussen word ik steeds onrustiger…waarom tot juni wachten? Ik wil NU! Ik MOET nu!
Tijdens de retraite is er een training waarin je leert werken met de wijsheid van Maria Magdalena. Je kunt dan zelf-healingen geven. De training kun je ook los van de retraite doen. Ja zeg, zegt mijn hoofd, we hebben geen geld, je wacht maar lekker tot juni, 2x de training doen lijkt me wat overdreven, oefen maar wat extra in geduld!
Het hoofd heeft gelijk en ik richt me weer op andere dingen.
Een paar weken later komt het terug, het porren, prikken, stuwen en duwen.
Ik kan niet wachten tot juni!
Maar je hebt geen geld!
Ja maar ik moet NU!
Dat is onzin!
Ik moet!
Je gelooft er niet eens in…………
? ………. ? ………….? alles in mij wil het doen, ik heb geen keus
~~~
Twee jaar eerder had ik geld gevraagd voor mijn verjaardag om in een workshop een eigen drum te maken, een sjamanentrommel. De envelop met geld staat al 2 jaar geduldig op mijn altaar te wachten op ’t juiste moment. Elke keer is er wel iets, de datum komt niet uit, de gewenste huid is niet aanwezig, de soort trommel past me niet… Na 2 jaar rust valt de envelop met geld van het altaar op de grond. Een week later weer! Ineens kom ik op het idee dat ik dit geld ook aan de extra training zou kunnen besteden… Nee… das voor een trommel. Oké. Ja maar, nee…oké! Maar… Oké! Oké! Oké!
Ik vind het lastig, want hoe vertel ik het mijn lieve gevers… geen trommel… maar iets over Licht, een hart van Smaragd… Maria Magdalena… zelf healingen…
Ze zien me aankomen…
Die trommel en het sjamanisme wordt niet meer zo gek gevonden, dat heeft wel iets leuks, iets spannends. Daar is mijn omgeving inmiddels wel aan gewend. Maar het hart van Smaragd, Licht dat is doorgegeven…pfffff…. Ik snap er zelf al niks van, hoe ga ik dit brengen?
Eerst maar ervaren. Dan wordt het vanzelf duidelijk. Hoop ik.
Oja, waar zou ik ook al weer over gaan schrijven? Ach ja, snotteren en weerstand…
Andrea wandelt 