Als je echt gelukkig bent…

De winter is bijna voorbij…wat kijk ik daar naar uit en wat zal ik de winter dit keer missen.

Dat schreef ik een half jaar geleden.

Al jaren ontvlucht ik de winter door een aantal weken vrijwilligerswerk te doen in landen waar het plafond hoog en blauw is. En altijd met een voelspriet of er niet een plekje voor me is waar ik kan blijven, zodat ik niet terug hoef… Terug naar de kou, terug naar het lage plafond. Maar elke keer kom ik terug.

5 jaar geleden vertrok ik ‘bijna voorgoed’. Ik kon mijn huis 2 jaar onderverhuren zodat ik alle tijd had een nieuwe plek te vinden. Hoe geweldig was dat!?! Heb ik geleefd in de jungle, gezwommen tussen kleine haaien en koraal, olifanten en leeuwen van dichtbij gezien, Maya ruïnes bezocht en gevoeld, zoveel natuur, mooie mensen, verschillende culturen en paradijsjes ontmoet, maar na een jaar kwam ik toch terug naar Europa. Daar heb ik mijn bijzondere tocht gelopen van Amsterdam naar Spanje, weer met een extra voelspriet voor dat plekje dat misschien voor mij bedoelt was om te blijven.

Maar een vast plekje kwam ik niet tegen. Juist ’t onderweg zijn leek mijn ding te zijn. De rest van mijn leven doorwandelen dan? Kiespijn bracht mij terug naar Nederland, en met fikse tegenzin ging ik weer terug naar mijn huisje in Amsterdam op 3-hoog.

Een nicht zei me: als je echt gelukkig bent, maakt het niet uit waar je bent.

WUAAAAAAAAAAAAAAAAAAAH!!!!!!!!!!!!!!

Een wijsheid, waar ik geen tegeltje van had willen hebben.

Maar dat zinnetje werd mijn mantra de afgelopen 3 jaar.

Binnen de grenzen van Nederland heb ik mijn kansen benut: lessen en workshops van verschillende sjamanen vanuit de hele wereld, een hele reis binnen de eigen landsgrenzen 🙂.

De workshops houden me op de been, en ik voel me langzaam ook steeds rustiger en blijer worden. Toch voelt het heel kwetsbaar, en als mijn laatste les van een reeks sjamanen achter de rug is, kijk ik onzeker om me heen. Ik ben dan wel in Nederland gebleven, maar was nu dit reizen een nieuwe escape aan t worden?

Als ik bij een van de sjamanen vraag, hoe het komt dat ik me zo gelukkig voel tijdens de lessen en  workshops, maar als ik helemaal opgeladen en geïnspireerd naar huis ga, ik binnen een dag weer vermoeid op de bank zit, is de kern van haar antwoord ‘Go Home’…

en het kwartje valt.

Ik stap de winter in. Het seizoen waar alle energie naar binnen gaat. Ik geniet van de naaktheid van de bomen, van de stam, de takken, tot de allerkleinste takjes die zich zo scherp aftekenen tegen de lage lucht. Ik volg de bomen, en maak een begin met mijn reis naar binnen.

Een half jaar geleden.

Nu zit ik sinds 2 weken met mijn gebroken voet op een stoel tussen de keukentafel en het balkon, en er is nog geen moment geweest dat ik ergens anders had willen zijn dan hier in Amsterdam op 3-hoog. Lieve vrienden en familie met wie ik warme, confronterende, helende en inspirerende gesprekken heb, zorgen voor een gevulde ijskast, en mijn voet nodigt me elke dag weer uit om naar binnen te gaan. Mijn balkondeuren staan de hele dag open. Zo ben ik meer buiten dan anders. Als t koud is, is er een dekentje. Ik geniet van de plantjes en de zonnebloemen op het balkon, van de wolken als ik ze van elkaar kan onderscheiden, de zon die geregeld doorbreekt, een vlinder die even langskomt en de vogels die af en toe zingen alsof de lente net begonnen is.

Na een week van zitten en voorzichtig zijn, verlies ik mijn evenwicht en kom met mijn volle gewicht op mijn gebroken voet terecht. Tot die tijd had ik geen pijn. Nu is het alsof ik mijn voet opnieuw gebroken heb. Erger…

Voor t eerst zit ik er helemaal doorheen. Alsof mijn voet wil zeggen dat t me allemaal te makkelijk afgaat…dat dat toch niet de bedoeling is… maar wat dan wel???

Ik huil tranen en laat oud zeer naar boven komen. De pijn vraagt om nog meer vertrouwen, in weten dat t goed is, en om de angst dat ik altijd last van mijn voet zal houden van me af te schudden. Het duurt zolang het duren moet. Luister naar je hartslag…

Ik duik t internet op, op zoek naar medestanders. Er zullen toch anderen zijn, die ook zo’n 2^e misstap maken met hun gipsen poot? ’t Is een pittige uitdaging om op 1 been te leven. Gelukkig vind ik al snel soortgelijke verhalen en dat stelt gerust. Ook komen daarmee de verhalen van velen die zich doodvervelen en niet weten hoe de dagen door te komen…. Nee, daar heb ik totaal geen last van!

Ik heb niet veel ruimte in mij voor een boek, maar droom en reis geregeld naar mijn boom in het Amstelpark, een bankje in de jungle van Belize, een schurveling op het franse platteland. Ik mediteer, ontmoet mijn hartslag en laat me af toe door internet verleiden.

Via internet leer ik dat CBD olie herstel van een botbreuk zou kunnen versnellen. Wow, dat wil ik!!! Om me vervolgens te realiseren dat die voet niet voor niks gebroken is, en wat zou CBD meer kunnen doen dan ikzelf? Dan vind ik iemand op internet die met reiki botbreuken kan helen… Yeah!!! Dat wil ik!!! Maar ja, die woont niet om de hoek, en eh… als zij dat kan, dan kan ik het ook…

Waarom is het zoveel makkelijker, om anderen te helen, dan mezelf. Waarom is het zoveel makkelijker mijn aandacht op anderen te richten dan in mijzelf. Als ik bedenk dat het moeilijker wordt om mensen te helen naarmate ze dichter bij me staan, zoals familie, omdat ‘het zo graag willen’ dan in de weg gaat staan, zou dat dan ook op mezelf betrekking hebben?

Een ander mag voor mij helemaal zijn wie die is. Als ik dat ook zou mogen van mezelf… dan mag mijn voet dat ook en kan ik, zoals mijn broer me aangaf, accepteren dat dit ‘mij gegund is’ en ‘m’n voet toestaan zijn gang te gaan’.

Ik heb de keukenvloer gedaan!

Levend op één plek geeft misschien een idee hoe de vloer er inmiddels na 2 weken uitziet. Met mijn nieuwe afhankelijke rol en alle hulp nog niet iemand voor de vloer willen vragen, tot ik ineens bedenk: ik heb er de hele dag voor! Het zit zo in het systeem om ‘even de keukenvloer te doen’, dat het nog niet in me opgekomen is, dat ik ook hierbij dat ‘even’ gewoon weg kan laten. Met die rust en aandacht haal ik op 2 billen en een voet een doek over de keukenvloer. Heerlijk om te doen, en wat een voldoening! Gratis mindfulness sessie 🙂 . Zo liep ik ook naar Spanje. Stap voor stap, er is geen straks of eventjes, er is alleen de volgende stap. Ik dank mijn voet! Geluk op 3 hoog…

 

 

Advertentie

Hartslag van een camino

Hier zit ik dan, in mn luie stoel naast de keukentafel. Mijn been omhoog in zachte kussens op een keukenstoel. De balkondeur even open, want de zon is net doorgebroken. Dekentje over mijn benen en de blote tenen van mijn gipsvoet. Alles binnen handbereik: telefoon, schrift, linker kniebeschermer, rechter sok, agenda, sjaal, theepot, mok, computer, boeken, wc rol, schrijfblok, en dat alles te midden van een steeds viezer wordende keukenvloer.

Nee, de vloer schoonmaken lukt niet, afwassen wel. En mezelf verplaatsen ja, langzaam, heel langzaam. Elke stap moet bewust en zorgvuldig gezet. Even nog iets vergetens pakken zit er niet in. Niet zonder heel voorzichtig mezelf en mijn keukenstoel waar ik mee loop stapje voor hupsje om te draaien en terug te lopen naar het eerder vergeten object. Als ik naar de wc moet, maak ik in mijn hoofd een lijst van wat ik onderweg allemaal mee kan nemen, waarvan ik vervolgens de helft vergeet. Daar kom ik dan achter als ik een tijd later weer in m’n luie stoel zit… oh, de theepot staat nog op ’t aanrecht… of oh…weer mijn tanden niet gepoetst, soms ben ik zelfs vergeten naar de wc te gaan! Er bestaat geen bijna of nog eventjes, er is alleen maar deze stap, of deze hups, dit moment, er is alleen ‘nu’. Net als op de camino.

In het voorjaar bezoek ik een sjamaan uit Zuid Afrika. Hij gooit met botjes die hij daarna ‘leest’ en ik krijg huiswerk mee. Eén van de dingen die hij me zegt is vaak te wandelen, en langzamer dan ik doe. Zonder muziek of koptelefoon. Luister naar je hartslag voordat je begint met wandelen. Voel de hartslag in je pols of je vingers, adem 3 keer diep in en uit en begin dan te lopen.

Ik wandel heel veel en bèn al een hele langzame wandelaar, ik was de langzaamste pelgrim van 2013! Andere pelgrims moesten afremmen als ze een stukje met me samen wilde lopen. En muziek heb ik nooit op mijn oren tijdens het wandelen. Deze sjamaan is vast bevooroordeeld, omdat de meeste mensen hier in Nederland zo snel leven, en allemaal afgesloten van de wereld met hun oortjes. Maar zo ben ìk niet!

Thuisgekomen puber ik nog even door(…), voor ik uiteindelijk de uitdaging aanga: ik voel mijn hartslag in mijn pols, adem 3x diep in en uit, vraag aan mijn hartslag hoe het met me gaat en stap naar buiten. Oh wat een belevenis! Ik loop echt heel langzaam, en ben me bewust van alles wat er in mij gebeurt èn wat er om me heen gebeurt. Nu snap ik wat ie bedoelt! Ik word één met het geheel. Wat een bijzondere ervaring!

Ja, en dat doe ik hierna nog één keer, waarna ik mijn wandelingen als vanouds oppak, want in ‘het hartslag tempo’ bereik ik in Amsterdam de natuur niet… Ik vergeet het en het leven gaat verder.

Dan op woensdag 6 september breek ik mijn voet. Een lullige verstapping, meer is het niet, en mijn leven komt in één klap tot stilstand. Ik ben vol ongeloof. De volgende dag wordt een intensieve dag in het ziekenhuis waarna ik thuiskom met een gipsen poot en het vooruitzicht van weken met mijn voet omhoog en 0 belasting.

Ik weet dat het geen zin heeft er tegen te vechten, en verbaas mezelf hoe snel ik de situatie accepteer. De komende tijd, vast aan huis gekluisterd, afhankelijk en geen inkomen. Niet meer wandelen, niet meer naar mijn kids, niet mijn leuke buikdanslessen, niet de bomen-jaartraining, geen inkomen… Het is wat het is, en blijkbaar moest dit gebeuren. Ik vertrouw er op dat het ergens goed voor is…

Om half 5 ’s middags, na de trap voorlopig voor de laatste keer met armen en billen naar 3 hoog te hebben beklommen, lig ik op bed en hoor mijn hart te keer gaan in mijn lijf. Door mijn hoofd schiet de gedachte: vanaf nu heb ik alle tijd om naar mijn hartslag te luisteren…