2012: 4 Juni was de datum die in mijn hoofd opborrelde, dus 4 juni vertrok ik dan ook vanaf het Amstel station naar het zuiden. “Ik ben even naar Spanje lopen” was de titel van mijn blog. Twee lieve vrienden liepen me op weg. We aten samen lunch en toen lieten ze me alleen… Ach, nog maar een paar kilometer tot de eerste boerencamping… Ongemerkt was ik mijn eerste les in gewandeld. Die paar kilometers werden een paar van de zwaarste kilometers van mijn hele tocht en wat ik leerde: er is geen ‘nog maar even’, of ‘bijna’, er is alleen maar de volgende stap.
Nog steeds reageren mensen met bewondering of ongeloof dat ik (of iemand) dat hele stuk kan lopen. Ikzelf kan me ook niet voorstellen dat ik dat hele eind zou kunnen lopen. Maar ik weet nu, dat als ik me bezig hou met het nu, met de stap die ik maak, dat ik dan als vanzelf zomaar wel eens in Spanje uit zou kunnen komen.
Tijdens het lopen had ik nauwelijks muziek op mijn oren. Er was genoeg te genieten om me heen. In mijn hoofd zat af en toe het Piu Jesu van Duruflé. Een lied waarvan ik hoopte het ooit eens te kunnen en durven laten horen. Maar ja, voordat ik iets durf te laten horen….
Af en toe als ik tijdens mijn wandeling een open en leeg kerkje aantrof, zong ik een stukje. Stiekem, voor mezelf.
Na een paar maanden lopen kreeg ik bericht dat mijn neef Daan onverwachts was overleden, en al snel kwam het idee dat ik dit lied voor hem wilde zingen.
Even dacht ik niet aan mijn enorme podiumangst, die elke keer weer van een enthousiast en goedbedoeld idee, een pijnlijke en treurige voordracht maakte.
Ik wist het monster lang buiten mijn systeem te houden. Ik wilde dit zo graag doen voor Daan. In de auto op weg naar de begrafenis begon het gevecht pas goed op gang te komen, het gevecht tussen die enorme angst en die eenvoudige volgende stap.
De band met de volgende stap was toen gelukkig nog heel vers en dichtbij, en ik kon uiteindelijk het lied voor Daan laten klinken.
2 jaar geleden kwam ik terug in Nederland te wonen, wat ik me herinner als een nachtmerrie, een grote shock. Alsof ik in een science fiction film was binnen gewandeld, met steen en asfalt, afgesloten mensen, agenda’s waarin je weken vooruit moest plannen om iemand te ontmoeten, en alles, alles ging sneller dan stap voor stap. Mijn verzet was groot. Ik was alleen maar bezig met hier niet te willen zijn, en ik realiseer me nu dat ik in één klap zelf ook verwijderd was van het moment, ver weg van de volgende stap.
1 juni was ik jarig en ondanks dat ik niet zo verjaarderig ben, voelde ik een sterke drang om mijn verjaardag eens echt te vieren: een lunch in het park, de datum stond gelijk vast, al wist ik niet waarom, en ook de wetenschap dat het die dag mooi weer zou zijn.
Met zoveel plezier heb ik de lunch voorbereid, gekookt, sapjes gebrouwen, m’n moeder gerustgesteld dat ’t echt mooi weer zou worden :-), en mezelf tegelijkertijd verwonderd over zoveel rust en vertrouwen in alles.
Mijn verjaardag en de voorbereidingen waren als mijn wandeling, met zoveel plezier, stap voor stap, als mijn lied voor het leven.
Vorige week ontdekte ik dat de datum van mijn feestje eerder was voorgekomen: 4 juni!
Andrea wandelt 