Afgelopen zomer kwam ik op internet langs een opleiding waar ik helemaal vrolijk van werd. Zes weekenden met verschillende sjamanen uit alle hoeken van de wereld… 6 feestjes! Voor mij, als bewoner van Amsterdam 3-hoog een ideaal reizen over de wereld in eigen land ;-).
Mooie droom, en lekker blijven dromen, want ja, ik ben nu niet echt in de gelegenheid om een opleiding te gaan doen. Enthousiast als ik ben vertel ik er natuurlijk wel honderduit over tegen ieder die het horen wil.
En dan zegt een vriendin ineens, wat als ik je nou eens mag sponseren? Haha, wat een grappig idee! Na een tijdje kom ik er achter dat ze het serieus meent, waarna ik bedank en ’t aanbod afsla. Leuk idee, maar nee, dit is te raar!
Ik droom lekker verder, tot een maand later dezelfde vriendin vraagt of ik over haar aanbod heb nagedacht. Ja, zeg ik, en dat gaan we dus niet doen!
Laten we alsjeblieft goeie vrienden zijn en dat ingewikkelde geld erbuiten laten.
Als weer zo’n maand later zij me voor de derde keer het aanbod doet, word ik wakker… waar ben ik mee bezig? Nu komt er geld op mijn pad, sla ik het af?!?!
Ik geloof dat dienst en wederdienst niet 1 op 1 hoeft te zijn: als ik iets voor iemand doe, doet diegene op zijn beurt iets voor iemand anders, en zo door, en uiteindelijk krijg ik het via een omweg misschien wel terug in de vorm van een lied van een vogel op het juiste moment. Zo mooi is het uitwisselen van energie! Maar zo moeilijk als het ineens gaat om geld, dat ik ‘zomaar’ van iemand krijg…
Het kwartje valt. Ik ben niet verantwoordelijk voor haar keuze, ik hoef haar niet te beschermen, ik hoef het niet te snappen, dit komt op mijn pad en ik mag gewoon ja zeggen!
En ik zeg (met lood in mijn schoenen, dat wel) JA HEEL GRAAG!!!
En nu ga ik 6 feestjes vieren!!!
Tijdens één van deze weekenden, ontvangen we van de sjamaan een geleide meditatie, waarin we op zoek gaan naar een vorm van healen die bij je past.
Ik loop door het regenwoud. Bij een dorpje aangekomen, vraag ik de spelende kinderen mij de weg te wijzen naar de plaatselijke healer. Ze brengen me naar een soort efteling-huisje verscholen tussen de lianen en wacht voor een gordijndeur.
Als ik binnenloop zie ik hoe de healer met een patiënt bezig is. De healer is ‘a big african mama’ en het enige wat ze lijkt te doen is met een grote lach op haar gezicht een enorme bak liefde uitstralen vanuit haar borstkas. Ik onderga zelf een behandeling en neem uiteindelijk de plaats van de healer in waarbij ik de african mama word, super geaard en vol liefde.
Als we na de meditatie de opdracht krijgen om in tweetallen te gaan behandelen zoals we net in de meditatie hebben ervaren, ga ik in kleermakerszit naast mijn cliënt zitten. Mijn cliënt ligt op een mat op haar rug. Ik focus me op mijn hart en probeer de liefde te laten stromen. Omdat ik bij haar schouders en hals spanning waarneem, richt ik me voornamelijk op dit gebied. Aan het eind van de sessie ga ik ter afsluiting met mijn aandacht naar haar voeten. Het is een wonderlijk samenzijn. Ik ben vol verrast als ik na afloop haar feedback krijg: ze had het gevoel veel los te kunnen laten bij haar schouders en ’t was alsof ik op ’t eind nog even haar voeten vast had gehouden….
WOW!!!
Andrea wandelt 