Al weer een poosje terug hoorde ik dat er een verzoek binnen was gekomen van iemand die graag een individuele Vision Quest wilde doen in het najaar. Toen ik dat las schreeuwde elke cel in mij NEE! Het was duidelijk dat ik de uitnodiging om hierbij aanwezig te zijn af zou slaan. Ik voelde me niet geroepen hier aan mee te werken. Ik vond het ook een absurd verzoek, in het najaar…brrrr, ook nog in een bepaald tijdsbestek en bovendien een kamp voor één persoon. Ieders goed recht om te vragen, en voor mij ook een confronterend voorbeeld, want ik zou het niet gedurfd hebben om te vragen, al had ik heel sterk het gevoel gehad dat dit heel goed voor me zou zijn, zoals kennelijk bij deze persoon.
Nooit had ik gedacht dat de vaste begeleiders dit verzoek waar zouden kunnen maken, en zo verbaasd ben ik dan ook als ik de definitieve bevestiging en data doorgestuurd krijg. Alles is geheel vrijblijvend. Leuk als ik erbij ben, prima als het niet zo is.
Vanaf dat moment begint bij mij de verwarring: waarom roept alles in mij ‘nee!’? Roept alles nog steeds ‘nee!’ nu het wel doorgaat? En wat is dat dan precies wat zo hard roept?
Is het mijn ziel die niet in het bos wil zijn? Hmmm, niet echt….
En als me dat duidelijk wordt, kom ik langzaam uit op oude imprinten…alleen maar oude imprinten die roepen: “ ’t is echt te koud!”, “heel slecht voor mijn lijf om nu te gaan kamperen”, “die deelnemer moet gewoon leren dat het niet zomaar op elk gekozen moment kan!”, “ Kamperen in oktober is absurd!”, “Wat kan ik nou helemaal doen met die kou?”, “al dat vocht is zo slecht voor mijn gewrichten”, “waarom word ik voor zo’n dilemma gezet?”, ”wat kan ik voor iemand betekenen als ik zo boordevol oordelen zit”, “dit hele idee is gewoon belachelijk!”, “de Vision Quest is gewoon iets van de zomer”, ….
Ik word gek van ’t niet kunnen beslissen. Al meerdere malen heb ik besloten om niet te gaan, maar ik kom er niet toe om daarover een mail te sturen. Wat houdt me tegen?
Het is tegen zessen, een grijze dag en ik ga nog even naar buiten voor een wandeling. Ik besluit dat ik het maar laat liggen. Dat het zich vanzelf wel zal oplossen. Niemand zit nu op mijn beslissing te wachten, want niemand verwacht dat ik nog zal komen, of is er überhaupt mee bezig. Het is alleen ikzelf die vindt dat ik duidelijkheid moet scheppen.
Gister had ik workshop in Hilversum waar een heerlijke appeltaart klaar stond. Omdat ik om medische redenen momenteel geen suiker en geen tarwe gebruik, maar ook wel eens lekker over de scheef wil kunnen gaan, want dat is ook gezond :-), liet ik me dit keer overhalen, met de gedachte: ‘Als ik blijf geloven dat het niet goed voor me is, zal ’t ook niet goed voor me zijn’. Het is een lastige omdat ik duidelijk verbetering van fysieke kwalen heb, sinds ik geen suikers en koolhydraten meer eet. Maar aan de andere kant geloof ik ook dat het lichaam luistert naar de overtuigingen die de eigenaar met zich meedraagt.
Dit heerlijke stukje taart brengt me er ook vandaag toe, om nog meer oude imprinten los te willen laten.
Als ik me afvraag wat mijn ziel wil, dan hoor ik enkel: buiten zijn! in de bossen zijn! de zee zien, horen, voelen, proeven, dansen! Mijn ziel heeft totaal geen last van kou, weertypes, pijnlijke gewrichten, ‘lastig handelen’ van mensen of oordelen over mensen…
Dan wordt mijn aandacht getrokken door een boom. Een boom waar ik al duizend keren langs ben gelopen, en die nu voor het eerst ‘roept’. Ik besluit hem even te begroeten en ben verrast hoe groot ie eigenlijk is. Als ik door wil lopen, word ik naar de picknicktafel gezogen die naast de boom staat, en daar ga ik zitten, en schrijf dit verhaal.
Al schrijvende begin ik steeds nieuwsgieriger te worden wat daar in de Drentse bossen op me staat te wachten… zal ik weer zoveel dromen? Wat zal ik nu weer gaan ontdekken? Ik kan niet wachten deze bijzondere deelnemer te ontmoeten!
Pfffff…ik geloof dat ik binnenkort ga kamperen in Drenthe…
Super!
Brrrrr!
Andrea wandelt 