Ziels geluk

Nu ruim een jaar, kamp ik met schouder- en armklachten. Ontstaan vanaf het moment dat ik weer in Amsterdam woon. Wel een duidelijk signaal van mijn verzet hier niet te willen zijn.

Op fysiek gebied leer ik dit jaar veel mooie dingen over de kennis en mogelijkheden in de alternatieve geneeskunde.

Emotioneel probeer ik mijn nieuwe plek hier in Amsterdam weer te accepteren. Nou ja, nieuwe plek… de plek is hetzelfde maar ik ben zo anders!

Tijdens de camino was ik gezond en gelukkig, met mijn 13 kilo rugzak en levend op voornamelijk wit brood met camembert en nergens last van. Terug in Nederland zijn wit brood en camembert voor mij verboden terrein volgens elke alternatieve behandelaar, en mag ik voorlopig geen gram meer op mijn rug!

Spiritueel vraag ik me af wat mijn armen me te leren hebben. Dat ik mag leren om overal gelukkig te zijn wordt me al gauw pijnlijk duidelijk. Als je echt gelukkig bent, maakt het niet meer uit waar je bent. Pffffff, mooi en vooral makkelijk gezegd! Hoe kom het toch dat een omgeving zo bepalend kan zijn voor geluk, en waar zit dan dat knopje waarmee ik de omgeving uit kan zetten? Of het geluk aan.

Mijn armen houden me tegelijkertijd ook nog eens tegen om mijn shiatsu praktijk uit te breiden. Dat helpt het geluk niet mee. Wat is daar dan toch de bedoeling van? Van een paar wijzen hoor ik dat ik uiteindelijk zonder aanraken zal gaan werken. Dat verbaast me niet, al heb ik nog geen flauw idee hoe dat in zijn werk zal gaan, en waarom mag ik tot die tijd niet gewoon lekker Shiatsu-en???

En dan… afgelopen maand leef ik 12 dagen in de bossen van Drenthe, als staflid van de Vision Quest, als blije kip tussen de bomen en de keuken…

Voordat de deelnemers het bos inlopen voor hun 4 dagen retraite, laten ze een voorwerp achter, iets dat hun dierbaar is. Deze voorwerpen krijgen een plek in de tipi tent in het basiskamp.

De dag na vertrek heb ik een heel sterk gevoel dat ik met de voorwerpen wil zijn. Ik vertel dit de andere stafleden en ze zeggen me dat dan ook te gaan doen. Eenmaal zittend bij de voorwerpen in de tent vraag ik me af wat ik nou moet gaan doen??? Mijn gevoel houdt zijn mond. Ik besluit maar te gaan mediteren, dan doe ik tenminste iets.

Na korte tijd komt er een naam in me op van één van de deelnemers. Ik pak het betreffende voorwerp erbij en in mij gebeurt er iets. Uiteindelijk komen alle 8 namen voorbij en wieg ik het ene voorwerp, moedig ik het volgende aan, geef een ander voorwerp advies en daag weer een ander voorwerp uit. Het is een bijzondere ervaring die me blij maakt, waarna ik er vervolgens alles aan doe om mezelf duidelijk te maken dat ik het allemaal natuurlijk verzonnen heb.

Als kleine test pak ik nog één van de voorwerpen op, waarna direct datzelfde gevoel terugkomt wat ik daarvoor ook bij datzelfde voorwerp had…

Ik moet denken aan de eerste keer dat een healer mij vroeg of ik in Bach Bloesem geloofde. Wist ik veel. Geen idee. Nooit van gehoord, maar doe maar, ik sta voor alles open. Hij koos op intuitie een flesje uit het rek en gaf het me in de hand. Ik werd direct héél verdrietig. Bij een volgend flesje veranderde mijn gemoed gelijk in iets heel anders. Toen we de betekenis van de flesjes opzochten waren ze precies in de roos, wat betreft wat er toen in mijn leven speelde.

Tja, dat anderen dit soort dingen kunnen, tuurlijk, maar ikke???? En op afstand???

De volgende dag wil ik weer bij de voorwerpen gaan zitten, om te kijken wat er gebeurt. Maar ik heb een heel sterke drang om eerst te gaan wandelen. Ik licht de staf in en ga op pad. Even voor mezelf en met mezelf… denk ik. Al gauw komt er een naam van een deelnemer binnen. Ik kijk op en het landschap dat ik zie, vertelt mij hoe het met diegene is. Ik maak een foto, krabbel wat in mijn boekje en wil verder lopen als er een nieuwe naam naar boven komt. Ik heb nog geen 2 passen gezet, maar als ik opkijk heb ik een totaal ander beeld voor me. En ook dit beeld  ‘vertelt’ me waar deze deelnemer op dit moment staat. En zo gaat het door, en krijg ik 8 totaal verschillende beelden in een afstand van nog geen 30 meter.

Na afloop van mijn wandeling gebruik ik alle mogelijke verontwikkelde gaven die ik bezit, om dit gebeuren allemaal onderuit te halen, af te doen als fantasierijk, heel knap verzonnen… dacht je nu echt dat jij dit zou kunnen? En diep van binnen is er een weten, een weten dat zegt dat het echt is.

Pas als ik thuis ben realiseer ik mij dat er een begin is gemaakt met werken op afstand. Voor het eerst heb ik zo duidelijk ervaren hoe communicatie op afstand plaats kan vinden.

Zonder mijn pijnlijke armen was het anders gelopen.

Ik weet dat als ik een groeiende (en bloeiende) shiatsu praktijk had gehad, dat ik niet in deze week in Drenthe terecht was gekomen, en dat ik moeilijk van mijn mooie en fascinerende fysieke werk was losgekomen.

En hoe bijzonder is het te ontdekken dat mijn armen in deze 12 dagen meer geheeld zijn dan in het afgelopen jaar!

Heb ik deze 12 dagen gedaan wat in de camino als vanzelf gebeurde: ik heb mijn ziel gelukkig gemaakt. Een sterker geneesmiddel is er volgens mij niet.

Advertentie

Wat is werkelijkheid?

Dromen vind ik heel bijzonder en zijn voor mij meestal spiegels van een situatie waarin ik me bevind, waar ik van kan leren, en een enkele keer is het een boodschap of aanwijzing. Maar zo vaak herinner ik me dromen niet.

In het kennismakingsweekend, een week voor de Vison Quest van start ging, had ik een droom waar ik weinig zin in had, en wuifde hem weg. Toen mij bij het ontbijt rond het kampvuur werd gevraagd of ik had gedroomd, was ik even van mijn stuk gebracht en zei ja. Bij het zien van de gretige ogen van de staf liet ik weten dat ik geen zin had om het erover te hebben. Ik kreeg te horen dat er nog wel meer dromen zouden volgen. Het is kenmerkend aan de Vision Quest dat het contact met de spirits, of de onzichtbare wereld noem ik het maar even, heel intens is en dat kan zich onder andere uiten in dromen.

Nou, en dat heb ik geweten!

Het is vast wel duidelijk dat ik graag schrijf en graag mijn ervaringen deel. Inmiddels reis ik niet meer fysiek over de wereld en ontdek beetje bij beetje dat deze reizen plaats hebben gemaakt voor reizen in mezelf en reizen die steeds spiritueler worden. En OOH wat is dat eng voor mij om over te schrijven!!!

Naast mijn al oude stem van binnen “ wie zit er nou helemaal op jouw verhaal te wachten”, is er nu ook de spanning om het onzichtbare en onbenoembare onder woorden te brengen. Het onzichtbare dat ik al mijn hele leven ken, maar wat pas een kort jaar geleden de weg naar buiten heeft gevonden. Wat er ineens mag zijn…

Die spanning is misschien wel net zo uitdagend als de spanning van het ontdekken van nieuwe landen, nieuwe culturen, nieuwe mensen (nieuwe beestjes :-)), dus schrijf ik voorlopig maar even door.

Hierbij wil ik mijn mooiste droom uit Drenthe met jullie delen.

Binnen 15 minuten koop ik een huis via Marktplaats voor 190.000 euro. Even snel want ik moet ook nog naar het ziekenhuis. Het is me niet duidelijk waarvoor. In het ziekenhuis zijn er heel veel mensen voor mij, onbekenden en minder bekenden. Ze blijven op afstand en amuseren zich. Er is één goede vriend aanwezig waar ik een goed gesprek mee heb. Het is alsof we iets evalueren, alsof ik iets afsluit en me voorbereid op iets nieuws.

Als ik vanaf een afstand naar mijn huis kijk, ontdek ik pas hoe enorm groot het is; het heeft zelfs een zolder!!! Dan realiseer ik me dat ik het huis eigenlijk helemaal nog niet echt gezien heb, en dat het ook best wel goedkoop was, voor de oppervlakte en de hoeveel grond met zand, bomen en water erbij. Dan is er misschien ook wel een hoop mis… Ik vlieg naar het huis (dat kon ik vroeger ook!), zie van bovenaf dat al die mensen uit het ziekenhuis zich hier ook vermaken, en kom binnen in de hal, waar inderdaad blijkt dat de vloer verzakt is, en water omhoog borrelt.

Ik ben heel rustig en kom op het idee dat al die mensen misschien wel willen helpen, en naast mijn deel van het huis is er nog genoeg ruimte voor mensen die even een slaapplek nodig hebben. En mijn nieuwste ontdekking schiet me te binnen: Ik kan koken!

Ik word heel blij wakker en heb het volste vertrouwen dat dit huis er een keer gaat komen. Geen idee waar, maar ik weet dat het ergens op me wacht.

Later die dag bedenk ik ineens beteuterd dat deze droom misschien alleen maar een symbolische betekenis heeft. Als ik me dat vervolgens ga voorstellen, word ik zelf dat enorme huis, waar ik me zo thuis voel, waar ik kan vliegen, waar plek is voor mij en voor zoveel anderen die langskomen, waar ik mensen iets te bieden heb en zij mij, en waar iedereen zich goed vermaakt. Bij die symbolische realiteit doet het fysieke huis er helemaal niet meer toe.

Hoe mooi kan een droom zijn? En hoe mooi de werkelijkheid… welke dan ook.

Beestjes in Drenthe

Twee weken in de bossen in Drenthe, heerlijk! Maar ook het Walhalla voor de teken. Teken, vlooien, luizen…ik ben niet snel mijn bodem kwijt maar als dit kleine grut op mijn pad komt, ben ik al snel totaal de weg kwijt. En natuurlijk zie ik ze vaker passeren dan wie dan ook in mijn omgeving.

Wat hebben die kleine zielen me toch te vertellen?

Toen ik met de camino begon, ontdekte ik al gauw dat ik bang was voor de blaffende honden, die ik onderweg tegenkwam, en voelde ik hoeveel energie het kost om bang te zijn. Ik vond dat verspilde energie, energie die ik bovendien zelf hard nodig had, en besloot ter plekke dat ik niet meer was voor honden. Ja, zo’n beslissing kan je dus blijkbaar gewoon nemen! Ik had nog alle tijd om te ontdekken hoe ik honden dan wel kon benaderen. Voorlopig zaten ze allemaal nog vast en veilig achter hekken. Pas in Frankrijk zou ik meer loslopende honden tegenkomen en in Spanje de agressieve verwaarloosde honden.

Vanaf dat moment ben ik in gesprek gegaan met elke hond die ik tegenkwam, heb ik blaffende honden gecomplimenteerd met hun goeie waakzaamheid en de loslopende honden uitgenodigd met me mee naar Santiago te lopen. Vooral deze uitnodiging leek vaak tot verwarring bij de honden te leiden. Ze liepen geen van allen mee, maar lieten me wel verder met rust. Nou ja, op één zo’n gniepig vals keffertje na dan. Die had ik over het hoofd gezien toen ik met een andere hond in gesprek was. Zeker jaloers.

Geen hond krijgt mij er meer onder, maar zo’n kleine parasiet…

Twintig jaar geleden was ik met een theaterproject in de bossen in Denemarken. Er was toen nog niet veel bekend over teken, en het advies wat ik toen kreeg, was om de opgelopen teken te laten zitten, vooral niet lastig te vallen, en te wachten tot ze zich dikgegeten hadden en weer los zouden laten. Ik heb toen zo’n 5 dagen met 3 steeds dikker wordende balletjes in mijn lijf rondgelopen, wachtend tot ze verzadigd waren en mij niet meer nodig hadden. Niet heel plezierig, maar ook niet angstig.

Inmiddels hebben de lyme verhalen me wel bang gemaakt.

Vorige zomer kwam ik na een korte boswandeling thuis met wel 7 teken in mijn lijf gewroet! Paniek! Bodem weg, antibiotica erin en nooit meer naar de bossen!

Dan een jaar later uitgenodigd worden om 2 weken in de bossen van Drenthe door te brengen… Een uitnodiging die ik niet af kan slaan. Niet af wil slaan. Zeker niet voor zo’n lullig beestje!

Ik bereid me er mentaal op voor, wil niet meer bang zijn voor die beestjes.

In Drenthe deel ik mijn verhaal met een staflid, en kort daarop geeft ze me een grote stok die ze zojuist gevonden heeft. Hij is prachtig mooi met een fascinerende tekening, ingekerfd door een heel klein beestje. Ik krijg de stok om later in ’t vuur te verbranden en mijn beestjesfobie voorgoed achter me te laten. De stok ligt zolang voor mijn tent en elke dag bekijk ik hem even. Elke dag lijkt ie mooier te worden. Tot ik besluit er een stukje voor thuis af te zagen. Maar welk stukje dan? Uiteindelijk ontdek ik dat ik hem helemaal niet meer wil verbranden, niet meer kan verbranden. Zo’n mooie stok! Met dat kunstig uitgevreten patroon…

Twee weken lang ben ik de enige van de groep die nog geen teek gezien heeft. Tot de laatste dag. Dan vind ik 2 kleine teekjes op mijn been. Ik ben de rust zelve, ik voel me koel en trots als ik ze in alle rust verwijder. Bodem in tact, fobie genezen en een prachtstok om mee naar huis te nemen. Zo mooi die kleine beestjes :-).