2 Weken in de Drentse bossen, daar was ik afgelopen weken.
Daar was ik weer thuis.
Uitgenodigd als staflid bij een Vision Quest, een natuurretraite voor mensen die vastgelopen zijn, een antwoord op een vraag zoeken, en/of het contact met hun ziel, hun hart, hun intuitie, hun innerlijke kracht terug willen vinden.
Als staflid of als deelnemer, buiten de praktische rol en taakverdeling om, maakt het eigenlijk weinig verschil: we zijn allen in het bos, we zijn allemaal zoekende, en we laten ons allemaal leiden en begeleiden op ons individuele pad door de wijsheid en de krachten van de natuur en de spirits om ons heen.
Volgens mij heb ik de wereld van alles te bieden, maar wat? en in welke vorm? zijn mijn vragen, waarmee ik deze weken instap.
Ik ervaar weer de blijdschap en de vrijheid waardoor ik me op de camino zo goed heb gevoeld, met nu alleen het verschil dat ik in een kleine gemeenschap leef en verantwoordelijk ben voor de keuken. Ik zie het als een mooie oefenplek om het vrije leven van de camino en het gestructureerde Amsterdamse leven te leren combineren.
Het bijzondere van deze gemeenschap is, dat alles er mag zijn, iedereen mag zijn wie die is, en alle communicatie vanuit een liefdevol hart komt.
Deze weken doe ik allerlei bijzondere ontdekkingen (ik kan koken!), verleg mijn grenzen (zingen voor de groep!), ervaar een nieuwe vorm van communiceren, leer nog beter de bomen te verstaan en loop bovenal 2 weken rond als een blije kip :-).
Op een avond rondom een groot vuur gaat de vraag rond wat voor weerbericht het die dag in jezelf is geweest. Om beurten delen we ons persoonlijke weerbericht. De wolken, regen en donderslagen zijn alom aanwezig. Ik word onzeker, want ik ervaar alleen maar stralende zonneschijn… dat kan niet goed zijn, wat zie ik over het hoofd, wat verberg ik, hou ik iets tegen of voel ik het niet goed… Uiteindelijk voeg ik er, als ik aan de beurt ben, wat ochtendmist en een wolkje in de verte aan toe, maar eigenlijk is het gewoon stralende zon, de hele dag!
Zonder te weten wat het precies inhoud om keukenverantwoordelijke te zijn, vertrek ik vanuit Amsterdam met mijn autootje vol etenswaar voor de eerste dagen. Wat ik eerst in een paar dagen allemaal naar 3 hoog heb gesjouwd, sjouw ik op een dinsdagochtend allemaal weer naar beneden, en ik moet lachen om het slapstick gehalte hiervan.
In Drenthe installeer ik me in de grote keukentent, mijn domein vanaf dat moment, waar ik de meeste dagen te vinden ben om lunch en avondeten klaar te maken. Wat een feest en wat een ontdekking! Dat ik dat kan, dat ik het leuk vind en ondanks het vele werk ook nog eens zonder stress. Dat had ik voor mijn camino nooit kunnen doen. Dan was er misschien wel elke dag te eten geweest, maar nooit vanuit zoveel ontspanning en plezier.
Ik ben hier bij de Vision Quest om te ontdekken waar behoefte aan is, waar ik mensen mee kan helpen. Ik krijg al enige tijd steeds sterker het gevoel dat ik ‘gewoon mezelf’ heb aan te bieden, maar dat is in deze maatschappij best lastig te verkopen. Dan is deze ik-kan-koken-ontdekking wel een heel fijne praktische oplossing!
Vooraf had ik nog gedacht dat ik misschien deelnemers zou kunnen behandelen of meer gesprekken met ze zou hebben, maar beide zijn niet echt aan de orde.
Vaak stokt mijn stem als ik iets wil zeggen, en weet ik dat mijn woorden zoveel minder zullen zeggen dan de stilte.
Dit is voor mij lastig accepteren, want hoeveel waarde hebben woorden niet gekregen in onze maatschappij, en bij mij. Accepteren dat ik ook hierin niet helemaal aansluit…
Mijn hele leven verlang ik er al naar dat ik alle kennis die ik ervaar op het juiste moment uit kan spreken. Woorden blijven in mij ronddolen en verdwijnen elke keer als een moment zich voordoet om ze uit te spreken.
Gelukkig heb ik altijd mijn pen als verlossende uitweg.
Ik herinner me nog als 13 jarige, dat ik altijd de stille was in vriendenclubjes, en de woorden in mij vochten om uitgesproken te worden. Ze kwamen niet, terwijl ik zoveel te zeggen had.
Een klasgenootje reageerde verbaasd toen ik dit eens vertelde en zei dat er toch ook luisteraars moesten zijn, alsof dat meest vanzelfsprekend was. Het heeft het gevecht binnen in mij iets gesusd, maar het gevecht en het verlangen mee te kunnen doen zijn nooit helemaal verdwenen.
Deze weken in de bossen van Drenthe ben ik gaan houden van mijn stilte, de woorden van anderen en mijn stille plezier. Dankzij mijn keukentaak, kon ik 2 weken zijn, genieten en liefhebben en kon ik de woorden bewonderen die anderen op een natuurlijke manier spraken.
En daar mag ik dan nu weer lekker over schrijven 🙂
Andrea wandelt 