Dat het spannend zou worden wist ik, maar zo snel al…
Al mijn spaarpotjes zijn op, en de inkomsten van mijn praktijk nog onvoldoende om de huur te betalen. Ik reken erop dat ik tot eind juni door kan.
Ondertussen blijf ik solliciteren en aan mijn praktijk werken.
Mijn autootje naar de garage gebracht voor de APK. Halverwege de dag krijg ik telefoon dat er het één en ander aan mankeert, en wat me dat gaat kosten. Als ik mijn bankrekeningen bij elkaar optel, kom ik precies uit op dat zelfde bedrag. Dat betekent vanaf nu dus niks meer…
Mijn eerste gedachte is…oef… dan red ik het eind van de maand niet meer. Nog niet eens halverwege de maand! Daarna bedenk ik wat geweldig het is, dat ik precies genoeg heb om mijn autootje te redden! Het heeft geen zin om mijn auto weg te doen. Hij zal niet meer dan 1 maand huur opleveren, en als ik dan straks mijn huis uit moet, heb ik met mijn autootje in ieder geval nog een dak boven mijn hoofd en een beetje opslagruimte.
Een paar dagen later heb ik een trainingsdag ‘focus on finance’, en over 2 weken een sollicitatiegesprek bij de thuiszorg.
Een dag eerder ben ik bij de ostheopaat geweest, en we lijken bij de kern van mijn frozen shoulder aangekomen. Hij zei me niet verder te kunnen helpen vanwege een energetische blokkade. Als die weg is, dan zullen grotendeels de schouderklachten ook verdwijnen, en met eventuele restklachten kan ik dan weer bij hem terecht. Zo mooi! Zo hoort wat mij betreft de geneeskunde te werken, dat je breder kunt kijken dan je specialisatie, en cliënten op het juiste moment naar de juiste mensen kan doorverwijzen. Alleen jammer dat nu mijn geld op is!
Uitgerekend de dag van APK zou ik een collega behandelen. Ik laat haar weten dat ik niet weet of ik haar op dit moment wel kan geven wat ze nodig heeft. Dan blijkt dat zij dat al gevoeld heeft, en al heeft besloten dat zij mij zal gaan behandelen. Een energetische behandeling. In het park. Hoe het universum het allemaal zo kan plannen… Wat een bijzondere heerlijkheid!
Het opruimen van mijn huis wordt inmiddels een stuk serieuzer, en daarbij ook gelijk weer moeilijker. Bedenkend dat ik een maand opzegtermijn heb, of ik het nou wel of niet kan betalen, geeft me de ruimte tot eind juli om afstand van mijn spullen te doen.
Ik merk dat ik energie krijg van de hele situatie. Eindelijk gaat er wat gebeuren! Geen idee waar het uit zal komen, maar over een maand is het in ieder geval heel anders dan nu. En anders vind ik altijd leuk.
Door de situatie worden dingen gelijk op scherp gezet. Het idee om behandelingen in het park te gaan geven, wordt serieus.
Die avond heb ik generale met mijn koor, en ik ben enorm geraakt door alle lieve reacties. Ik krijg tips, mag geld lenen, ik krijg eten dat al lang onaangeraakt in keukenkastjes staat, ik krijg klus-mogelijkheden aangeboden, ik krijg zelfs een twijfelend huwelijksaanzoek van iemand die huisloos is, en dan bij mij in kan trekken en de huur betalen! Iemand komt me opzoeken, en vind vlak bij mijn huis geld op de stoep. Ik ben niet thuis, en de vinder is ervan overtuigd dat het geld voor mij bestemd is, en stopt het bij mij in de brievenbus. Van een financieel verjaarscadeautje besluit ik aan een spirituele avond mee te doen, en ook hier krijg ik liefdevol mijn geld weer teruggestopt.
Het maakt me verlegen, en ik moet vechten tegen het schuldgevoel dat zij allemaal hard werken, en ik… tja, wat doe ik nu helemaal?
Het is een chaotische tijd, alles lijkt tegelijk te gebeuren op alle fronten. De behandeling van mijn collega heeft de energetische blokkade geraakt, en dat maakt veel oud zeer los. Een client blijkt nog een achterstallige betaling te hebben. Ondertussen boekt iemand mijn eerste behandeling in het park, kom ik erachter dat de naam van Shiatsu Time en mijn teksten niet de juiste lading meer dekken, word ik bij de workshop ‘focus on finance’ flink uit mijn voegen getrokken en uitgedaagd mijn waarde te onderkennen, en onderzoek ik spiritueel de oude wijsheid van bomen en walvissen. Alles beweegt op zijn grondvesten, alles is met elkaar verbonden, ik ben blij en verdrietig, vol vertrouwen en smekend om een richtlijn, ongeduldig en de rust zelve, voel me alleen en enorm gesteund.
Het lijkt alsof 2 werelden in mij elkaar leren kennen, de lang verborgen oude alwetende ziel, en de wat klungelige Andrea die nog steeds probeert de fijne kneepjes van dit aardse leven onder de knie te krijgen, en het meeste wat ze geleerd heeft nu weer af moet leren.
En dan ligt daar vandaag die blauwe envelop. Die envelop die ik laat liggen, want wie wil nou weten wat daarin zit.
Ik besluit dat een wandeling in het park, op zoek naar een mooie behandelplek beter op zijn plek is. Opgeladen teruggekomen en vol ideeen ruim ik mijn bureau op om aan de slag te gaan… eerst even die blauwe envelop maar….
Het blijkt de aankondiging van mijn teruggave te zijn van 2012… Ik kan weer een maand verder!!!!
Andrea wandelt 